یکی از اصول مهم و لازم در موفقیت فرد و جامعه نگاه عدم رضایت به وضع موجود و تلاش برای رسیدن به شرایط مطلوب است. بدین منظور لازم است افراد جامعه در تمام سطوح، به نقاط ضعف و قوت خود شناخت داشته باشند. یکی از ابزارهای لازم جهت رسیدن به این شناخت، به کارگیری انتقاد سازنده در جهت اصلاح و تحول است. با توجه به این که در دین مبین اسلام راهبری و پایداری جوامع به رهبران دینی واگذار شده است بنابراین اخلاق و رفتار مدیران و رهبران جامعه در مدیریت حکومت و دولت اسلامی تأثیر بسزایی در آینده‌ی جامعه و هدایت آن به سوی آرمان ها و تمدن اسلامی دارد که یکی از اخلاق های تأثیرگذار در بهبود شرایط جامعه و حرکت آن در مسیر مثبت و سازنده انتقادپذیری مدیران است، بدین سبب این تحقیق با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر منابع اسنادی و کتابخانه ای، جایگاه انتقادپذیری و آداب و آثار آن را مورد بررسی قرار داده است. پس از بیان مفهوم شناسی، اهمیت و ضرورت انتقاد، آداب آن از دیدگاه مقام معظم رهبری از جمله، رعایت اخلاق اسلامی، پیشگامی در انتقاد از خود، موقعیت شناسی و درک صحیح اقتضائات موجود و انتقاد از کار نه از شخصیت افراد و هم چنین آثار انتقادپذیری در ابعاد مختلف جامعه از جمله اخلاق، سیاست و اقتصاد مانند متذکر شدن انسان و اصلاح او، تحول مطلوب در جامعه به وسیله پویایی ناشی از انتقاد، تبیین حقایق، روشن شدن اذهان، افزایش ضریب امنیت ملی، اجتماعی، شهروندی، ایجاد احساس هویت در مردم و پاسخ گو شدن مسئولین را مورد بررسی قرار داده است.

واژگان کلیدی: انتقادپذیری، انتقاد سازنده، تخریب، تحول و اصلاح، آداب و آثار